ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΠΩ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ

Δεν έχω τίποτα να πω στον άνεμο.
"Σφύριζε και λυσσομάνα καταραμένε, λέξη δε θα μου πάρεις από το στόμα"

Δεν έχω λέξεις αλλά ούτε και σκέψεις για σένα αγέρα.
Κρατάω στο στόμα μου ερμητικά κλειστό μη λάχει και μπεις μέσα και μου κλέψεις,
λέξεις, μνήμες, και σκέψεις.

Και με αφήσεις κενό, δερματόκουτο σωστό.
Με αφήσεις ένα φύλλο στο πέρασμα σου, χωρίς τίποτα να θυμάται,
χωρίς τίποτε να ελπίζει.

Δεν έχω τίποτε στα αλήθεια να πω στον άνεμο.
Σφίγγω μόνο το στόμα μου και τον κόβω στα δύο.
Κρατάω για τον εαυτό μου τις λέξεις και τις βλέψεις.

Ο άνεμος τα σκορπίζει όλα τριγύρω μωρό μου.
Ο άνεμος σφυρίζει μέσα από τα χαλάσματα.
Ο άνεμος σηκώνει τη σκόνη ψηλά,
και ρίχνει ολόκληρες λεύκες στα χαμηλά.

Δεν έχω τίποτε να πω στον άνεμο.
Δε μου αρέσουν τα σκορπίσματα του,
δε μου αρέσει η φάτσα του,
δε μου αρέσει που πάει εδώ και κει.

Εχω τις λέξεις μέσα μου,
προσπαθώντας να κρατήσω στην ευθεία την πορεία μου.
Θέλω να μείνω εδώ,
με όλη την αγάπη που μου έλαχε,
άλλη δε θέλω.

Θέλω μόνος μου να φυσάω και να σηκώνω τις θύελλες,
και όταν κάνω λάθη να ρουφάω σα σκούπα τα γρέζια τους.
Να μαζεύω και να σκορπίζω.

Δεν έχω τίποτα να πω στον άνεμο,
ακόμα και τώρα που τόσο ψηλά με έχει σηκώσει.