Λαξεύεις ένα σώμα.
Το δικό σου σώμα.
Το σμιλεύεις με σκοτούρες και «ωχ θεούλη μου».
Κάθε μέρα που περνάει μια σκοτούρα την παραμονεύει.
Περνάς πολλά και πέρασες ακόμα περισσότερα.
Το ξέρω.
Μην ανησυχείς μάτια μου, το ξέρω και καρτερώ.
Να καρτεράς και συ λοιπόν.
Αυτό που θα αφήσει η αξίνα στο τέλος θα είσαι εσύ.
Το πελέκημα θα αφήσει πίσω του το καλύτερο σου κομμάτι.
Τον αληθινό σου εαυτό.
Θα κοιτάς τριγύρω, όλα εκείνα τα τρίμματα σου που έγδαρε η
αξίνα,
και θα αναρωτιέσαι πως στο διάβολο τα κουβαλούσες τόσο
καιρό.
Θα έχει μείνει το καλύτερο σου κομμάτι στο τέλος,
για να τα φέρεις βόλτα.
Και θα τα καταφέρεις.
Όπως και εγώ τα κατάφερα.
Ένα μόνο χαλίκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου