ΤΕΧΝΗΣ ΑΣΧΕΤΟΣ

Με τις φωτογραφίες και τις ζωγραφιές ποτέ δε τα πήγαινα ιδιαίτερα καλά. Όσο και να μου αρέσουν κοιτάζοντας τις ποτέ δεν κατάφερα να μπω στον δικό τους κόσμο. Στον κόσμο του καλλιτέχνη που τις δημιούργησε. Ίσως αυτός είναι και ένας από τους λόγους που βαρυγκωμώ όταν φίλοι, γνωστοί και συγγενείς μου με σέρνουν σε εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας. Δεν είναι ότι τις σνομπάρω, πολύ απλά είμαι ανίκανος να καταλάβω το οτιδήποτε σχετικά με αυτή τη μορφή τέχνης. Να μπω και να ταξιδέψω εννοώ. Όταν τυχαίνει και μπαίνω σε εκθέσεις φωτογραφίας δίνω όμως τον καλύτερο μου εαυτό. Πάω μπροστά από την καθεμία τους και αφού πρώτα την κοιτάξω καλά-καλά από κοντά, στη συνέχεια πισωπατώ τρία βήματα, βάζω το χέρι μου στο πιγούνι και την λοξοκοιτάζω. Έτσι καταφέρνω να μη δίνω στόχο για την ασχετοσύνη και την αγριανθρωπιά μου. Οι υπόλοιποι νομίζουν ότι είμαι ένας από αυτούς και έτσι μπορώ ήμερα να γλιστρήσω προς την έξοδο χωρίς άγχος. Δώστε μου νότες και λέξεις και πάρτε μου την ψυχή. Σε ότι αφορά όμως τα πινέλα, τις κάμερες και τα γλυπτά δεν έχω απολύτως καμία διαφορά από έναν άνθρωπο του Νεάτερνταλ!

Πριν κάποιες μέρες έτυχε να βρω στην οθόνη του υπολογιστή μου αυτή τη φωτογραφία με τα αθλητικά παπούτσια πάνω στον βρεγμένο δρόμο. Δεν ξέρω γιατί αλλά σα να άλλαξα άποψη για την τέχνη της φωτογραφίας μετά από αυτό. Πιστεύω ότι αυτό που μου άρεσε είναι ότι έλλειπε κάτι. Κάτι που έπρεπε να συμπληρωθεί με την φαντασία μου. Την κοιτάζω με τις ώρες και μου αρέσει όλο και περισσότερο. Κατάλαβα μετά από αυτή τη φωτογραφία ότι το στοιχείο που μου αρέσει στη μουσική και στα μυθιστορήματα είναι ότι για καθέναν μας έχει τελείως διαφορετική ερμηνεία. Νότες μας πάνε, λέξεις μας στριφογυρίζουν προς διαφορετικές κατευθύνσεις και σε προορισμούς μοναδικούς για τον κάθε ένα μας. Ενώ με έναν πίνακα; Τι γίνεται με τον πίνακα; Η εικόνα είναι εκεί μπροστά, με τα χρώματα και τις προοπτικές της και είναι σα να κόβει τη φόρα στον καθένα μας να προσθέσει αυτές τις τέμπερες στον δικό του φανταστικό κόσμο. Όσο καλό και να είναι το έκθεμα είναι εκεί μπροστά μας. Ολόκληρο. Αυτό ποτέ δε μου άρεσε. Θα προτιμούσα μισούς πίνακες ή ξεθωριασμένους. Να έχω τη δυνατότητα να φανταστώ το υπόλοιπο τους. Επίσης η μουσική ή η ανάγνωση θέλουν το μερτικό τους από τον χρόνο μας. Ενώ ένα πίνακα τον βλέπεις σε ένα λεπτό το να ακούσεις ένα τραγούδι ή να διαβάσεις ένα βιβλίο θέλει τη συμμετοχή σου. Είναι σα να γίνεσαι και συ συστατικό της τέχνης τους. 

Τέλος πάντων, το ξέρω ότι οι ζωγράφοι θα με μισήσουν, οι φωτογράφοι το ίδιο και οι γλύπτες θα ήθελαν να μου καρφώσουν το καλέμι τους στο κρανίο μου. Θα τους συγχωρέσω γιατί ξέρω ότι όταν κάποιος δημιουργεί δίνει την ψυχή του. Και δεν είναι τίμιο το αντάλλαγμα αυτής μου της στάσης. Το καταλαβαίνω αυτό και να με συγχωρέσετε αγαπητοί μου. Μόνο εγώ φταίω γι' αυτό. Εγώ που δεν μπορώ να καταλάβω αυτές τις μορφές τέχνης. Να τις νοιώσω στο πετσί μου. Εγώ φταίω και μόνο γι' αυτό ζητάω τη συγγνώμη σας για αυτή την ακραία μου συμπεριφορά. Το θέμα μου είναι ότι προσπαθώ να βελτιωθώ. Και είναι σχεδόν μαγικό ότι ταυτόχρονα με την προσπάθεια μου είδα αυτή τη φωτογραφία και από τότε που την είδα την σκέφτομαι συνέχεια. Τέσσερα ζευγάρια αθλητικά παπούτσια, πιθανόν εφήβων, χωρίς πόδια και σώμα μέσα τους. Έχει βρέξει και αυτό βοηθάει στην αποκάλυψη των ασώματων εφήβων. Στον έφηβο που χάθηκε από μέσα μας ή στον έφηβο που με μια βροχή αρχίζει να σχηματίζεται. Αυτό που μου αρέσει σε αυτή τη φωτογραφία είναι το ότι με έβαλε στη διαδικασία να την αποκωδικοποιήσω. Και δεν το έχω καταφέρει ακόμα και ότι και να πω σχετικά με αυτή θα είναι μόνο τροφή για τα στομάχια των κριτικών φωτογραφίας. Θα προσφέρει μόνο γέλια τριγύρω, μεγεθύνοντας την ασχετοσύνη μου. Μετράει όμως αυτό; Εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα πάντως. Μου αρέσει η φωτογραφία γιατί την σκέφτομαι και ας μην έχω μια ξεκάθαρη εικόνα για το τι θέλει να πει. Έτσι απλά. Τόσο απλά. Είναι μια φωτογραφία με ποίηση και νότες μέσα της, αφήνοντας με να γεμίσω με τον δικό μου φανταστικό κόσμο τη σύλληψη της. Έτσι απλά, τόσο απλά.